ដោយ វុត្ថា
ភ្នំពេញៈ នៅក្នុងការបង្កើតហ៊ីប៉ូតែក ម្ចាស់ទ្រព្យមិនត្រូវផ្ទេរសិទ្ធិកាន់កាប់ទៅឲ្យម្ចាស់បំណុល ហើយក៏មិនចាំបាច់ត្រូវយកប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិ(ប្លង់ដី ឬប្លង់ផ្ទះ)ទៅឲ្យម្ចាស់បំណុលដែរ។
នៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែងកន្លងមក យើងឃើញករណីភាគច្រើន នៅពេលខ្ចីលុយ គឺកូនបំណុលតែងតែ យកប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិអចលនទ្រព្យ ទៅប្រគល់ឲ្យម្ចាស់បំណុល ដើម្បីធានាបំណុល។ ការអនុវត្តបែបនេះគឺធ្វើឡើងតាមច្បាប់ភូមិបាល ដែលជាច្បាប់ចាស់មុនមានក្រមរដ្ឋប្បវេណី។
នៅក្នុងច្បាប់ភូមិបាល ការដាក់អចលនទ្រព្យ ដើម្បីធានាបំណុលអាចធ្វើឡើងជា ៣រូបភាព គឺ៖ការបញ្ចាំ ដែលត្រូវផ្ទេរអចលនទ្រព្យទៅឲ្យម្ចាស់បំណុល កាន់កាប់ហ៊ីប៉ូតែក ដែលមិនមានការផ្ទេរសិទ្ធិកាន់កាប់ទ្រព្យ។
ការដាក់ធានា(ដែលនៅចន្លោះកណ្តាលរវាងការបញ្ចាំ និងហ៊ីប៉ូតែក)គឺកូនបំណុលមិនត្រូវប្រគល់ទ្រព្យទៅឲ្យម្ចាស់បំណុលកាន់កាប់ទេ តែត្រូវដាក់ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិទុកជាការធានា ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងក្រមរដ្ឋប្បវេណី ដែលទើបនឹងចូលជាធរមានក្រោយច្បាប់ភូមិបាលនេះ លែងមានចែងពី “ការដាក់ធានា” នេះទៀតហើយ គឺមានតែការបញ្ចាំ និងហ៊ីប៉ូតែកប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុងច្បាប់ស្តីពីការអនុវត្តក្រមរដ្ឋប្បវេណីនេះ (ច្បាប់ ចុះថ្ងៃទី៣១ ឧសភា ឆ្នាំ២០១១) មានចែងក្នុងមាត្រា៥៦ថា ចាប់ពីពេលក្រមរដ្ឋប្បវេណីត្រូវចាប់អនុវត្ត រាល់កិច្ចសន្យាបង្កើតសិទ្ធិលើការដាក់ធានា ដែលបានចុះរួចហើយ (មានន័យថា ការដាក់ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិដើម្បីធានាបំណុល) ទៅតាមច្បាប់ភូមិបាលចាស់ ត្រូវចាត់ទុកថាជាការបង្កើតហ៊ីប៉ូតែក ហើយបើសិនជាកិច្ចសន្យានេះ ត្រូវបានចុះបញ្ជីជាហ៊ីប៉ូតែកហើយ ម្ចាស់បំណុលត្រូវប្រគល់ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិទៅឲ្យម្ចាស់ទ្រព្យវិញ។
ហ៊ីប៉ូតែក សិទ្ធិប្រាតិភោគប្រត្យក្សមួយប្រភេទ។ ហ៊ីប៉ូតែកផ្តល់ឲ្យម្ចាស់បំណុលនូវសិទ្ធិទទួលការសង ចំពោះសិទ្ធិលើបំណុលរបស់ខ្លួន ដោយមានអទិភាពជាងម្ចាស់បំណុលផ្សេងទៀតចំពោះអចលនវត្ថុ ដែលបានដាក់ជាប្រាតិភោគនៃកាតព្វកិច្ច ដោយកូនបំណុល ឬតតិយជនដោយមិនផ្ទេរការកាន់កាប់៕
