ដោយៈ សហសេវិក
ភ្នំពេញៈ អង្គការសហប្រជាជាតិបានបញ្ចប់នូវផែនការអភិវឌ្ឈន៍សហសវត្សរ៍របស់ខ្លួននៅឆ្នាំ២០១៥ និងបានចាប់ផ្តើមនូវគោលនយោបាយថ្មី តាមរយៈអ្វីដែលខ្លូនហៅថា “គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ដោយចីរភាព ដែលបានចាប់ផ្តើមពីឆ្នាំ២០១៥ ដល់់ឆ្នាំ២០៣០។
តើប្រទេសកម្ពុជាកំពុងដើរលើផ្លូវរបៀបណា ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ?
យោងតាមអង្គការសហប្រជាជាតិបានបង្ហាញថា នៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៣ គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍ ត្រូវបានផ្តោតជាថ្មីសម្រាប់ការកំណត់មូលដ្ឋាន នៅពេលដែលគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍កម្ពុជា ត្រូវបានអនុម័ត។
វាត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងគោលបំណង ដើម្បីធ្វើឱ្យសមស្របទៅនឹងភាពជាក់ស្តែងនៅក្នុងតំបន់ កាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាព និងដោយបានរួមបញ្ជូលនូវគោលដៅចំនួន៩ ដើម្បីរៀបចំយុទ្ធភណ្ឌសល់ពីសង្គ្រាម។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកអង្កេតការជាច្រើនបានជឿជាក់ថា ការផ្តោតសំខាន់នៃគោលដៅទាំងនេះ នៅតែទាមទារទស្សនវិស័យសកលជាច្រើន ដែលរាំងស្ទះដល់ការអនុវត្តមូលដ្ឋាននៃរបៀបវារៈអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍។
ការស្វែងយល់ពីទំនាក់ទំនង នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហ្សវត្យរ៍នីមួយៗ ហើយនឹងតម្រូវការនៃចំណេះដឹង និងការយល់ឃើញដូចគ្នា នៅកម្រិតប្រទេសគឺជាកត្តាសំខាន់សម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហានេះ។
ឧទាហរណ៍
សូចនាករ ដែលផ្តោតលើការងារផ្លូវការ មិនបានរួមបញ្ចូលបរិមាណខ្ពស់នៃស្ត្រីដែលបានធ្វើការងារមិនផ្លូវការនោះទេ។ វឌ្ឍនភាពសេដ្ឋកិច្ច ដោយទាញយកធនធានធម្មជាតិ ដែលមានសារៈសំខាន់សម្រាប់សុវត្ថភាពអាហារ គឺផ្ទុយនឹងការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយចីរភាព។
ប្រជាជនភាគច្រើននៅតំបន់ជនបទ នៃប្រទេសកម្ពុជា មានកម្រិតជីវភាព លើបន្ទាត់ភាពក្រីក្រតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគេមានភាពងាយរងគ្រោះ នឹងសេដ្ឋកិច្ច និងការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ដែលអាចនឹងប៉ះពាល់ដល់ចំណុចដៅមួយចំនួន។
ឯកសាររបស់អង្គការសហប្រជាជាតិបានបង្ហាញថា របៀបវារៈការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយនិរន្តរភាពឆ្នាំ ២០៣០ ត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយ ខណៈដែលមានការចូលរួម និងសមភាពកាន់តែច្រើន។ ដូច្នេះហើយ កិច្ចការសម្របសម្រួលនៃការធ្វើផែនការ និងការអនុវត្តគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពជាមួយនឹងយុទ្ធសាស្ត្រអភិវឌ្ឍន៍ នៅក្នុងមូលដ្ឋាននានា ដូចជា ផែនការយុទ្ធសាស្ត្រអភិវឌ្ឍន៍ជាតិ ២០១៤-២០១៨ ត្រូវបានកំណត់ជាអាទិភាព។
ការធ្វើមូលដ្ឋានីយកម្មគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព
ការធ្វើមូលដ្ឋានីយកម្ម នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកប ដោយចីរភាពបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹង សិក្ខាសាលាជាច្រើនលើកច្រើនសារ ដែលបានប្រារព្ធឡើងដោយក្រសួងផែនការ មុនពេលនៃការបំពេញរបៀបវារៈ សហស្សវត្សរ៍រួចរាល់។
អ្នកចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំទាំងនេះ រួមមានអ្នកតំណាងមកពីស្ថាប័នរ ដ្ឋាភិបាល និងដៃគូអភិវឌ្ឍន៍នានា រួមទាំងទីភ្នាក់ងារអង្គការសហប្រជាជាតិ ដែលជាអ្នកពិនិត្យលើចំណុចដៅ និងសូចនាករនៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនីមួយៗ ក្នុងការបញ្ជ្រាបគោលដៅទាំងនោះនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដើម្បីជូនដំណឹងពួកគេពីការងារ របស់ក្រុមការងារបច្ចេកទេស។
ក្រុមទាំងនេះ ត្រូវអភិវឌ្ឍផែនការជាក់លាក់ជាច្រើន ទៅតាមមុខងារ ផ្សេងៗ នៃរដ្ឋាភិបាលថ្នាក់ជាតិ និងថ្នាក់ក្រោមជាតិ។
ការពិចារណាពីទំហំនៃបញ្ហាគ្របដណ្តប់ ដោយចំណុចដៅនានារបស់គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព វាគឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ដើម្បីគិតគូរ ថាតើរបៀបវារៈការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយចីរភាពឆ្នាំ ២០៣០នឹងឆ្លើយតបទៅនឹងការរិះគន់នានា របស់របៀបវារៈសហ្សវត្យរ៍បានយ៉ាងដូចម្តេច។
រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា នឹងមិនធ្វើការគ្រោងយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីៗ ដើម្បីសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ ប្រកបដោយចីរភាពនោះទេ រហូតទាល់តែផែនការយុទ្ធសាស្ត្រអភិវឌ្ឍន៍ជាតិឆ្នាំ២០១៩-២០២៣ ត្រូវបានបង្កើត។
ដូច្នេះហើយ ការសិក្សាពីការតម្រែតម្រង់ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពជាមួយនឹងផែនការ និងគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍន៍ជាតិបច្ចុប្បន្ន ដូចជា ផែនការយុទ្ធសាស្ត្រអភិវឌ្ឍន៍ជាតិ (២០១៤-២០១៨) ជាដើម ត្រូវបានប្រើប្រាស់ ដើម្បីកំណត់នូវភាពខ្វះចន្លោះនានា ដែលផែនការ និងគោលនយោបាយទាំងនេះ មិនបានសង្គតិភាពទៅនឹងចំណុចដៅ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព។
ចំណុចដៅទាំង១៦៩ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
– ចំណុចដៅចំនួន ៤៣ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកប ដោយចីរភាពចំនួន
១៦ ដំបូងត្រូវបានបង្កើតឡើង ដើម្បីអាចជាមធ្យោបាយនៃការអនុវត្ត។ ចំណុចដៅទាំងនេះ សំដៅរកការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទាន នៃគោលដៅអនាគត និងមិនអាចត្រូវបានប្រើប្រាស់ ក្រៅពីគោលនយោបាយដែលមាននោះទេ។
គោលដៅចំនួន៤ ទៀតត្រូវបានចាត់ទុកថា មិនអាចអនុវត្តន៍បាន សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា ព្រោះថាគោលដៅទាំងនេះ សំដៅលើយន្តការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទានជាអន្តរជាតិពីបណ្តាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ ទៅដល់បណ្តាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍តិចតួច។
ចំនែកចំណុចដៅ១៣ទៀតនៃ “គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពទី ១៧ - ភាពជាដៃគូ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅ” ទាមទារព័ត៌មានច្រើនអំពីគោលនយោបាយ និងស្ថាប័នខាងក្រៅ។
– ចំណុចដៅទាំង១៦៩នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
ចំណុចដៅចំនួន៤៣ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយ ចីរភាពចំនួន ១៦ ដំបូងត្រូវបានបង្កើតឡើង ដើម្បីអាចជាមធ្យោបាយនៃការអនុវត្ត។ ចំណុចដៅទាំងនេះ សំដៅរកការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទាន នៃគោលដៅអនាគត និងមិនអាចត្រូវបានប្រើប្រាស់ ក្រៅពីគោលនយោបាយដែលមាននោះទេ។
គោលដៅចំនួន៤ ទៀតត្រូវបានចាត់ទុកថា មិនអាចអនុវត្តន៍បាន សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា ព្រោះថាគោលដៅទាំងនេះ សំដៅលើយន្តការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទានជាអន្តរជាតិ ពីបណ្តាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ ទៅដល់បណ្តាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍តិចតួច។
ចំនែកចំណុចដៅ១៣ទៀតនៃ “គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពទី ១៧ - ភាពជាដៃគូ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅ” ទាមទារព័ត៌មានច្រើនអំពីគោលនយោបាយ និងស្ថាប័នខាងក្រៅ។
– ចំណុចដៅដែលនៅសល់ចំនួន ១០៩ទៀតនៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព
រហូតទៅដល់ ៨៥នៃចំណុចដៅ (៧៨%) ត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងដំណើរការធ្វើផែនការយុទ្ធសាស្ត្រ និងគោលនយោបាយជាតិ។
ចំណុចដៅចំនួន ១៧ កំពុងត្រូវបានលើកឡើងដោយផ្នែកៗតែប៉ុណ្ណោះ។ ចំណុចដៅចំនួន ៧ ទៀតមិនត្រូវបានលើកឡើងនោះទេ។
ភាពខ្វះចន្លោះដែលកំពុងមាននៅក្នុងគោលនយោបាយបណ្តាលមកពីហេតុផលមួយចំនួន រួមមាន៖
ចំណុចដៅរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលមានស្រាប់ មិនទាន់មានមហិច្ឆតាគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។
មិនមានសកម្មភាពគោលនយោបាយគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីពន្យល់ពីរបៀបដើម្បីសម្រេចបាននូវគោលនយោបាយទាំងនោះ។
មិនមានការលើកឡើងនូវតម្រូវការនានានៃក្រុមជនងាយរងគ្រោះ មានដូចជា ស្ត្រី កុមារ ពលរដ្ឋរស់នៅជាមួយនឹងពិការភាព ឬក្រុមជនជាតិដើមភាគតិច ដែលមាននៅក្នុងកិច្ចប្រជុំ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនោះទេ។
បញ្ហាចម្បងនានា នៃកង្វះខាតការយកចិត្តទុកដាក់រួមមាន វិសមភាពយេនឌ័រ ការបែងចែកដោយសមធម៌ នូវរាល់ផលប្រយោជន៍ បានមកពីធនធានធម្មជាតិទៅដល់ក្រុមជនងាយរងគ្រោះ ការប្រឈមនានានៃប្រជាជនរស់នៅទីក្រុង និងការដាក់បញ្ចូលនូវក្រុមងាយរងគ្រោះនានា នៅក្នុងដំណើរការសម្រេចចិត្ត។
កង្វះចន្លោះនៃការធ្វើផែនការ និងគោលនយោបាយទាំងនេះរួមមាន បញ្ហាអន្តរវិស័យ ឬឆ្លងកាត់វិស័យជាច្រើន។ នេះមានន័យថា ខណៈដែលគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព មានការផ្គូរផ្គងកាន់តែច្រើនជាមួយផែនការ និងគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាល ជាងគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍ដែលធានាថា ផែនការទាំងនេះត្រូវបានអនុវត្តរួមគ្នា ជាពិសេសនៅថ្នាក់ក្រោមជាតិ នឹងជាបញ្ហាប្រឈមដ៏សំខាន់មួយ។
កង្វះចន្លោះនៃការធ្វើផែនការ និងគោលនយោបាយទាំងនេះ បានក្លាយជាចំណុចផ្តោតសំខាន់ សម្រាប់ការបង្កើតចំណុចដៅនានា នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព ក្នុងគោលបំណងឆ្លើយតបទៅ នឹងចំណុចខ្វះខាត ដែលមិនទាន់បានបំពេញ ខណៈពេលកំពុងអនុវត្តគោលដៅអភិវឌ្ឍសហ្សវត្យរ៍។
មធ្យោបាយនៃការអនុវត្ត គឺជាចំណុចផ្តោតសំខាន់ សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍចំណុចដៅរបស់ គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព ជាការឆ្លើយតបទៅនឹងភាពខ្វះខាត ដែលបានរកឃើញ នៅពេលអនុវត្តគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរ៍។
ធនធាននានា ដែលត្រូវការមានរួមទាំងការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទាន និងមិនមែនហិរញ្ញប្បទាន រួមទាំងអភិបាលកិច្ចជាតិ និងសកល។
ប្រទេសកម្ពុជា នឹងត្រូវការប្រើប្រាស់ប្រភេទធនធានទាំងនេះ នៅគ្រប់កម្រិតនីមួយៗ ដើម្បីសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅទាំងនោះ។
មធ្យោបាយនៃការអនុវត្តជាសកល
នៅឆ្នាំ២០១៧ កម្ពុជាទទួលបានថវិកាចំនួន១,៣៥លាន សម្រាប់ជំនួយអភិវឌ្ឍន៍ផ្លូវការ (ODA) ដែលច្រើនជាងឆ្នាំ២០១៦។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ជំនួយអភិវឌ្ឍន៍ផ្លូវការ (ODA) ត្រូវបានសន្និដ្ឋានថានឹងធ្លាក់ចុះ ពីឆ្នាំ២០១៤ ទៅឆ្នាំ២០១៨ ដោយមានកំណើនផ្នែកកម្ចី និងការធ្លាក់ចុះជំនួយ។
កម្ពុជា បានក្លាយទៅជាប្រទេសមានចំណូលមធ្យមកម្រិតទាប នៅឆ្នាំ២០១៦ ហើយអាចនឹងចាកផុតពីប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍តិចតួច ក្នុងរយៈពេលតែ១ទស្សវត្សរ៍។ ស្ថានភាពជំនួយសម្រាប់ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ តាមរយៈធនាគារពហុភាគី និងទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្ម ដែលមានភាពអនុគ្រោះ គឺមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការអភិវឌ្ឍប្រទេសកម្ពុជា។
ឥទ្ធិពលទាំងនេះភាគច្រើនគឺពីប្រទេសចិន ដែលក្លាយជាប្រភពជំនួយអភិវឌ្ឍន៍ផ្លូវការ (ODA) ចំបង។
ស្ថាប័នដែលផ្តល់ការវិនិយោគផ្ទាល់ពីបរទេស (អេហ្វ ឌី អាយ) កាន់តែដើរតួរសំខាន់ជាងមុន។ វាកើតឡើងតាមរយៈយន្តការដូចជា មូលនិធិបៃតងសម្រាប់បម្រែបម្រួលអាកាសធាតុ ដឹកនាំដោយអនុសញ្ញាក្របខ័ណ្ឌសហប្រជាជាតិស្តីពី ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ (UNFCCC) ព្រមទាំងធនាគារវិនិយោគហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធអាស៊ី ដឹកនាំដោយប្រទេសចិន (AIIB)។
យន្តការហិរញ្ញវត្ថុនេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើង ដើម្បីអាចឱ្យការវិនិយោគវិស័យឯកជន អាចធ្វើជាដៃគូជាមួយរដ្ឋ ក្នុងការអភិវឌ្ឍហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ និងកិច្ចផ្តួចផ្តើមនិរន្តរភាព។
ការលេចឡើងនៃធនាគារ វិនិយោគហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធអាស៊ី ដឹកនាំដោយប្រទេសចិន (AIIB) មានសក្តានុពលក្នុងការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងពីរបៀប ដែលប្រទេសកម្ពុជាកំពុងខិតខំប្រឹងប្រែងបំពេញ តាមចំណុចដៅរបស់គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព។
គោលបំណងរបស់ធនាគារវិនិយោគហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធអាស៊ី (AIIB) គឺធ្វើការបំពេញ មិនមែនជាការប្រកួតប្រជែងជាមួយនឹងស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុពហុភាគី។ យ៉ាងណាក៏ដោយរបៀបវារៈ របស់ធនាគារវិនិយោគហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធអាស៊ី (AIIB) ផ្តោតលើពាណិជ្ជកម្មនៃកិច្ចសហប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ចលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធជាជាងវិធីសាស្ត្រដែលដឹកនាំដោយម្ចាស់ជំនួយដែលមានលក្ខខណ្ឌដែលត្រូវបំពេញ។
ការផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់នេះ គឺផ្អែកលើគោលការណ៍ចំនួនប្រាំដែលបានបញ្ជាក់នៅក្នុងសៀវភៅសឆ្នាំ ២០១៤ ស្តីពីជំនួយបរទេសរបស់ចិន។ គោលការណ៍ខ្លះមានភាពចម្រូងចម្រាស ដែលរួមមាន មិនជ្រៀតជ្រែកកិច្ចការអធិបតេយ្យភាព មិនមានលក្ខខណ្ឌភ្ជាប់ជាមួយ ជាពិសេសទាក់ទងនឹងអភិបាលកិច្ច និងការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះគោលនយោបាយ “ចិនតែមួយ” ដោយគោរពទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសតៃវ៉ាន់។
មធ្យោបាយនៃការអនុវត្តកម្រិតថ្នាក់ជាតិ
ខណៈដែលជាប្រទេសដែលមានទំហំតូច មធ្យោបាយនៃការអនុវត្តគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ ប្រកបដោយចីរភាពកម្រិតថ្នាក់ជាតិ របស់ប្រទេសកម្ពុជា ត្រូវបានពឹងផ្អែកស្របទៅនឹងកំណើននាពេលថ្មីៗនេះ របស់ប្រទេសនេះ។ ប្រទេសកម្ពុជាបាន និងកំពុងបង្កើនមូលនិធិផ្ទាល់ខ្លួន សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍ តាមរយៈចំណូលដែលបានមកពីពន្ធ និងចំណូលមិនមែនពន្ធរបស់រដ្ឋាភិបាល។
ឧទារហណ៍ ចំណូលរដ្ឋាភិបាលជាសរុបនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៦ មានចំនួន ៣.៥ ពាន់លានដុល្លារអាមេរិក ឬ១៨ភាគរយ នៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប។
ចំណូលបានមកពីការប្រមូលពន្ធជាភាគរយ ធៀបនឹងផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប បានកើនឡើងពី១០ភាគរយ មក១៥ ភាគរយ នៅក្នុងរយៈពេល៥ឆ្នាំ គិតត្រឹមឆ្នាំ ២០១៦នេះ។ ភាពល្អប្រសើរទាំងនេះ ត្រូវបាននាំមកដោយយុទ្ធសាស្ត្រគៀងគរធនធានឆ្នាំ ២០១៤-២០១៨ របស់រដ្ឋាភិបាល។ គោលបំណងនៃយុទ្ធសាស្ត្រនេះ គឺដើម្បីធ្វើឱ្យរដ្ឋបាលផ្នែកពន្ធដារបានប្រសើរឡើង តាមរយៈការកែលម្អតាមការអនុលោមនៃច្បាប់ ជាមួយនឹងបទបញ្ញត្តិដែលមានស្រាប់ ដោយគ្មានការពង្រឹកបន្ថែមនូវទំហំនៃការប្រមូលពន្ធ ឬអត្រានៃពន្ធនោះឡើយ។
ភាពជាដៃគូនៃវិស័យសារធារណៈ និងឯកជន ក៏ជាយុទ្ធសាស្ត្រផ្សេងមួយទៀត ដែលនឹងត្រូវបានប្រើប្រាស់ប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ដោយប្រទេសកម្ពុជា ដើម្បីឈានដល់ការប្រើប្រាស់ធនធាន សម្រាប់តម្រូវការហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនានា។ ការប៉ាន់ប្រមាណតាមបែបអភិរក្សនិយមមួយបានលើកឡើងថា ការវិនិយោគលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធទំហំ១២ ទៅ១៦ លានដុល្លារដុល្លារអាមេរិក នឹងត្រូវបានស្នើសុំដើម្បីឆ្លើយតប ទៅនឹងតម្រូវការនៃដំណើរការនគរូបនីយកម្ម និងឧស្សាហូបនីយកម្ម នៅក្នុងរយៈពេល ២០១៣-២០២២។
រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានអនុម័ត លើគោលនយោបាយស្តីពី ភាពជាដៃគូនៃវិស័យឯកជន និងសាធារណៈ ដើម្បីសម្រួលដល់បរិយាកាសពាណិ ជ្ជកម្មដែលបានកែលម្អ ដល់ភាពជាដៃគូនេះ ធ្វើការអភិវឌ្ឍ និងដោះស្រាយនូវបញ្ហាដែលកំពុងបន្តទាំងឡាយរួមមាន អំពើពុករលួយ ភាពមិនច្បាស់ លាស់នៃបទបញ្ញត្តិ អស្ថេរភាពនយោបាយ កង្វះខាតនៃការទទួលបានថាមពលអគ្គិសនីគ្រប់គ្រាន់ និងតម្លៃសមរម្យ រួមទាំងបញ្ហាផ្សេងៗ ដែលជាឧបសគ្គដល់ការវិនិយោគ នៃសហគ្រាសគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋ។
រដ្ឋាភិបាល កំពុងរៀបចំសៀវភៅណែនាំអំពីលទ្ធកម្ម របស់ភាពជាដៃគូរវាងវិស័យឯកជន និងសារធារណៈ ដែលពេលនេះសៀវភៅនេះនៅជាឯកសារព្រាងនៅឡើយ។ សៀវភៅណែនាំនេះ នឹងផ្តល់ព័ត៌មានអំពីយន្តការនានា ដែលវិស័យឯកជនអាចប្រើប្រាស់ ដើម្បីជម្រុញការផ្តល់សេវាហេដ្ឋាសម្ព័ន្ធ ជាយុទ្ធសាស្ត្រមួយសម្រាប់ជាការឆ្លើយតបប្រសើរ ទៅកាន់គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព។
ការត្រួតពិនិត្យគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពនៅកម្ពុជា
ក្រុមការងារបច្ចេកទេស គឺជាគន្លឹះក្នុងការគាំទ្រដល់រដ្ឋាភិបាល ដើម្បីធ្វើការសម្រចចិត្តអំពីវិធីក្នងការបន្តបញ្ចូល គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពទៅក្នុងដំណើរការ និងយុទ្ធសាស្ដ្រផែនការនៅថ្នាក់ជាតិ និងថ្នាក់ក្រោមជាតិ។ ខណៈដែលគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព បានផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែម លើមធ្យោបាយនៃការអនុវត្តគោលដៅទាំងនេះ មិនមែនរាល់គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ ប្រកបដោយចីរភាពទាំងអស់ នឹងអាចត្រូវបានអនុវត្តន៍ស្មើៗគ្នាក្នុងពេលតែមួយនោះទេ។
ការតាមដានវឌ្ឍនភាព ឆ្ពោះទៅរកការសម្រេចបាននូវគោលដៅអភិ វឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពកម្ពុជា គឺតម្រូវឱ្យមានការយល់ដឹងអំពីមូលហេតុនៃការមិនមានវឌ្ឍនភាព ដែលមានភាពរាំងស្ទះ និងការផ្សារភ្ជាប់សក្តានុពល និងការផ្លាស់ប្តូរដែលអាចធ្វើឱ្យឆ្លងផុតនូវដែនកំណត់ទាំងនេះ។
វិទ្យាស្ថានជាតិស្ថិតិ (NIS) នឹងរួមចំណែកក្នុងការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវសមត្ថភាព សម្រាប់ការត្រួតពិនិត្យដែលមានការចូលរួម និងរួមបញ្ចូលគ្នានៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាព នៅក្នុង ២៨ ក្រសួងពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗគ្នា និងស្ថាប័នផ្សេងៗ ជាពិសេសនៅថ្នាក់ក្រោមជាតិ ដែលទិន្នន័យត្រូវបានប្រមូល។
ការសម្របសម្រួលនៃការត្រួតពិនិត្យ និងវាយតម្លៃទិន្នន័យនេះ គឺផ្អែកលើមុខងាររបស់ក្រុមការងារបច្ចេកទេស១៩ក្រុមខុសៗគ្នា ដើម្បីសម្របសម្រួលដំណើរការរៀបចំផែនការ និងគោលនយោបាយក្នុងការឆ្លើយតប។
វាមានសារៈសំខាន់ សម្រាប់ការធ្វើឱ្យដំណើរការផែនការ នៅថ្នាក់តំបន់មានភាពស្របគ្នា ជាមួយអាទិភាពនៃការអភិវឌ្ឍថ្នាក់ជាតិ ដែលទទួលឥទ្ធិពលពីរបៀបវារៈនៃការអភិវឌ្ឍ ប្រកបដោយចីរភាពក្នុងឆ្នាំ២០៣០។
ទំនាក់ទំនងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព នៃទិន្នន័យត្រួតពិនិត្យដែលមានគុណភាពខ្ពស់ ក្នុងទម្រង់ដែលអាចចូលទៅបានដល់ ភាគីពាក់ព័ន្ធជាច្រើនគឺមានសារៈសំខាន់។ ដោយសារតែការពឹងផ្អែកទៅវិញ ទៅមករវាងគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចីរភាពទាំង១៧ វានឹងមានសារៈសំខាន់ដើម្បីរក្សាការឃ្លាំមើលជាក់លាក់នៃគោលដៅនីមួយៗ។
វាក៏សំខាន់ផងដែរ ដែលព័ត៌មាននេះ មានភាពងាយស្រួលយល់សម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជា ហើយត្រូវបានគេប្រើដើម្បីកែលម្អ គណនេយ្យភាពរបស់ក្រសួងរដ្ឋ៕
