ដោយៈ គង់ ហ្វីអូណា
ភ្នំពេញៈ ការសិក្សាថ្មីរបស់សាជីវកម្មហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិ (IFC) បានបង្ហាញថា ការកែលម្អលទ្ធភាពទទួលបាន ហិរញ្ញប្បទានពាណិជ្ជកម្មដែលមានតម្លៃសមរម្យ ដែលទីផ្សារក្នុងស្រុកក្នុងប្រទេសកម្ពុជាមានចំនួន១,៦ ប៊ីលានដុល្លារ អាចបង្កើនការនាំចូល និងការនាំចេញរបស់ប្រទេសរហូតដល់៩ភាគរយ។
នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ឡាវ និងវៀតណាម ហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្មក្នុងស្រុក មិនត្រឹមតែត្រូវបានប្រើប្រាស់តិចតួចប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងជាលក្ខណៈប្រពៃណី បែងចែក និងមានតម្លៃថ្លៃផងដែរ។ របាយការណ៍កត់សម្គាល់ថា ការបង្កើនការគ្របដណ្តប់គឺមានសារៈសំខាន់ជាង ការកាត់បន្ថយថ្លៃដើម ហិរញ្ញប្បទានពាណិជ្ជកម្ម។
នេះជាការសិក្សាលើកទីពីរ នៅក្នុងការស្ទង់មតិហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្មក្នុងតំបន់ជាបន្តបន្ទាប់ បានវិភាគប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្មក្នុងតំបន់ និងផ្តល់នូវការយល់ដឹងអំពីរបៀប ដែលអ្នកនាំចូល និងអ្នកនាំចេញ អាចបង្កើនពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិ ជាមួយនឹងការគាំទ្រប្រសើរឡើងពីស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុ។មុខងារនៃហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្ម គឺដើម្បីណែនាំភាគីទីបីចំពោះប្រតិបត្តិការ ដើម្បីដកចេញនូវហានិភ័យនៃការទូទាត់ និងការផ្គត់ផ្គង់។
ឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្មសំខាន់ៗ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាគឺ លិខិតឥណទាន ការធានា និងបញ្ជរធានា លិខិតរង់ចាំឥណទាន ការប្រមូលឯកសារ ការដេញថ្លៃ ឬប័ណ្ណប្រតិបត្តិការ ទុនធ្វើការទូទៅដែលប្រើសម្រាប់ពាណិជ្ជកម្ម ហិរញ្ញប្បទានក្រោយការដឹកជញ្ជូន ហិរញ្ញប្បទាននាំចូលឧបករណ៍ ហិរញ្ញប្បទានមុនការនាំចេញ ការផ្តល់ហិរញ្ញប្បទានខ្សែច្រវ៉ាក់ផ្គត់ផ្គង់ ទម្រង់ផ្សេងទៀតនៃហិរញ្ញប្បទាននាំចូល និងការផ្តល់ជូនពិសេសសម្រាប់ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។
ការសិក្សានេះបង្ហាញថា កំណើនពាណិជ្ជកម្មក្នុងតំបន់មេគង្គ-៣ កម្ពុជា ឡាវ និងវៀតណាម មានភាពមិនស្មើគ្នា។ ការនាំចេញពីក្រុមហ៊ុនដែលគ្រប់គ្រងដោយបរទេស បានវ៉ាដាច់ពីខ្សែច្រវ៉ាក់ផ្គត់ផ្គង់ក្នុងស្រុក ដែលបង្ហាញថាហិរញ្ញវត្ថុពាណិជ្ជកម្ម ក្នុងស្រុកមិនត្រឹមតែត្រូវបានប្រើប្រាស់តិចតួចប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមានលក្ខណៈប្រពៃណី បែងចែក និងមានតម្លៃថ្លៃផងដែរ។
ធនាគារក្នុងស្រុកបានគាំទ្រ ត្រឹមតែ២១ភាគរយ នៃការនាំចេញ និងនាំចូលរបស់វៀតណាម កាលពីឆ្នាំមុន។ នៅកម្ពុជា និងឡាវ តួលេខនោះមានតិចជាង៣ភាគរយ។ តម្រូវការវត្ថុបញ្ចាំខ្ពស់ និងដំណើរការដាក់ពាក្យសុំ ដែលមានភាពស្មុគស្មាញ គឺជាហេតុផលចម្បង ដែលលើកឡើងថាហេតុអ្វីបានជាពាណិជ្ជករ មិនស្វែងរកការគាំទ្រពីធនាគារក្នុងស្រុក នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍នៅក្នុងសារព័ត៌មានកម្ពុជា។
ការសិក្សាបានផ្តល់អនុសាសន៍ ឱ្យបង្កើតឧបករណ៍ ដូចជា ខ្សែច្រវ៉ាក់ផ្គត់ផ្គង់ហិរញ្ញវត្ថុ និងការផ្តល់ជូននវានុវត្តន៍ឌីជីថល ដើម្បីកាត់បន្ថយការចំណាយ និងកែលម្អលទ្ធភាពប្រើប្រាស់។ នេះតម្រូវឱ្យមានក្របខ័ណ្ឌបទប្បញ្ញត្តិដែលរឹងមាំជាងមុន ដែលដោះស្រាយតម្រូវការវត្ថុបញ្ចាំ ប្រតិបត្តិការឌីជីថល លក្ខខណ្ឌធនាគារកណ្តាល និងក្របខ័ណ្ឌគណនេយ្យភាព។ វាក៏ណែនាំផងដែរអំពីការបង្កើនការ យល់ដឹងអំពីរបៀបទទួលបានហិរញ្ញប្បទានពាណិជ្ជកម្ម ក្នុងចំណោមក្រុមហ៊ុនតូចៗ និងអ្នកផ្គត់ផ្គង់ក្នុងស្រុក។
ប្រទេសវៀតណាមមានភាពចម្រុះជាងកម្ពុជា ក្នុងការនាំចូល និងនាំចេញ។ ប្រទេសកម្ពុជាពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំង លើឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ និងវាយនភណ្ឌរបស់ខ្លួន ដែលរួមមានជិតពាក់កណ្តាលនៃការនាំចេញរបស់ខ្លួន ជាមួយនឹងគ្រឿងម៉ាស៊ីន និងទំនិញប្រើប្រាស់ផ្សេងទៀត បង្កើតបានជាចំណែកដែលនៅសល់។
របាយការណ៍បានបន្ថែមថា កម្ពុជា និងវៀតណាមបានបង្កើត ‘ការបោះជំហានគួរឱ្យកត់សម្គាល់’ ក្នុងការពង្រីកទីផ្សារនាំចេញរបស់ខ្លួន ដោយសម្រេចបានការជ្រៀតចូល ការនាំចេញខ្ពស់ជាងមុន។ ប្រទេសឡាវ ក៏បានបង្កើនការជ្រៀតចូល ការនាំចេញរបស់ខ្លួនបន្តិចបន្តួចផងដែរ៕
